احادیثی گهربار درباره خندیدن

پيامبر صلى الله عليه و آله:
كَبُرَ مَقتا عِندَ اللّه‏ِ الأَكلُ مِن غَيرِ جوعٍ ، وَالنَّومُ مِن غَيرِ سَهَرٍ، وَالضِّحكُ مِن غَيرِ عَجَبٍ ، وصَوتُ الرَّنَّةِ عِندَ المُصيبَةِ ، وَالمِزمارُ عِندَ النِّعمَةِ؛
خوردن از سرِ سيرى، خواب بى‏ شب‏ زنده‏دارى ، خنده بى[موجب] شگفتى ، ناله و مويه بلند به هنگام مصيبت ، و بانگ ناى در نعمت و شادمانى ، نزد خدا سخت ناپسند است .
(كنز العمّال، ج 16، ص 80، ح 44011)

امام هادى عليه السلام:
[اَلْمُؤْمِنُ] يُحْسِنُ وَيَبْكي كَما أَنَّ الْمُنافِقُ يُسيى‏ءُ وَ يَضْحَكُ؛
مؤمن خوبى مى‏ كند و مى ‏گريد، ولى منافق بدى مى‏ كند و مى‏ خندد.
(مكارم الأخلاق، ص389)

سلام برتوبانوی آبهاآیینها

سلام برتوزیباترین مطلع غزلهای عاشقی

سلام برنجات دستهاوکرامت نگاهایت

<<اسلام علیک یافاطمه معصومه>>

میلاد بانوی مهر و وفا، مظهر جود و سخا، حضرت معصومه علیهاالسلام مبارک باد . . .

.

.

.

به یمن میلادت، ذره ذره نور می‏شویم و قطره قطره حضور

و دل را به سرای کرامتت دخیل می‏بندیم تا در روز مقدس تولد تو با دست‏های پاکت تطهیر شویم . . .

.

.

.

بانویم معصومه علیهاالسلام

میلادت، نور به چشم‏ها می‏پاشد و سرور به دل‏ها

و رایحه بهشتی‏ات، مشام دل را با عطر خوش حضور می‏نوازد میلادت مبارک

پیروان مكتب تشیّع و دادادگان خاندان پیغمبر علیهم‏ السّلام با اتكاى به آیات كریمه قرآنى و روایات شریفه، این موضوع را حتمى دانسته و بدان اعتقاد قلبى دارند.

خداوند در قرآن كریم خطاب به رسول اكرم صَلّى‏ اللَّه‏ عَلَیْهِ‏ وَآلِه‏ وِسَلَّم مى‏ فرماید:

وَ مِنَ الَّلیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَكَ عَسى اَنْ یَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقاماً مَحْمُوداً؛ (1) پاسى از شب را از خواب برخیز و به قرآن و نماز بگذران. این یك وظیفه اختصاصى براى توست. امید است كه پروردگارت تو را به مقامى قابل ستایش برساند.

در تفسیر آیه از اهلبیت عصمت علیهم‏السّلام آمده كه مقصود از این مقام محمود، مقام شفاعت است. (2)

شفعاء یوم‏ القیامه متعددند و در رأس همه، رسول خدا، پیامبر خاتم صَلّى ‏اللَّه‏ عَلَیْهِ‏ وَآلِه ‏وِسَلَّم مى ‏باشند. چنانكه علاوه بر آیه فوق روایات متعدّد دلالت بر این موضوع دارد و نیز ائمه طاهرین، جزء شفعاى عنداللَّه مى‏ باشند و این مقتضاى آبرومندى آنان در نزد خداى تعالى و رأفت آنان نسبت به بندگان‏ خداست و در زیارت حضرت امام حسین علیه ‏السّلام مى‏ خوانیم: اَلَّلهُمَّ ارْزُقْنى شَفاعَةَالْحُسَیْنِ یَوْمَ الْوُرُودِ...

بارخدایا! شفاعت ‏حسین علیه‏السّلام را در روز ورود بر خودت روزیم فرما.

بالاخره در طبقه مردان، انبیا و اوصیا و ائمه طاهرین و برخى دیگر شفاعت مى ‏كنند و نیز در میان زنان و طبقه بانوان كسانى هستند كه داراى مقام والاى شفاعتند و شخصیّتهاى گرانقدرى كه به اذن ‏اللَّه‏ تعالى در قیامت، شفاعت مى ‏كنند.

و آنچه كه در اینجا مسلّم است، اینست كه دو معظّمه دوران و افتخار بانوان جهان، دو شخصیّت بى ‏نظیرِ فاطمه نام، یكى حضرت صدّیقه طاهره، فاطمه ‏زهرا صلوات ‏اللَّه‏ علیها وعلى ‏ابیها وبعلها وبنیها و دیگرى كریمه آل محمّد و بضعه حضرت‏ موسى بن جعفر علیه‏السّلام، حضرت فاطمه‏ معصومه علیهاالسّلام صاحب مقام شفاعتند.

امام صادق(علیه السلام) فرمود: «نماز فرزندانی که با خشم به پدر و مادر خود نگاه می‏کنند ،قبول نمی‏شود گرچه والدین، نسبت به آنان کوتاهی و ظلمی کرده باشند .

نقش و اهمیت نماز در دین نشان دهنده عظمت و استحکام این حبل متین و ریسمان استوار میان زمین و آسمان است. ریسمان دیگر اعمال ارزشی برای صعود انسان به افق بلند سعادت کافی نیست; ولی نردبان نماز، افزون بر آن که به تنهایی وسیله عروج است، می تواند ثقل و سنگینی بقیه اعمال را نیز متحمل گردد. این حقیقت به جوهره نماز باز می گردد و با عدالت خداوند هیچ گونه ناسازگاری ندارد .

ماجرای نمازی که بر صورت صاحبش زده می‌شود
در ادبیات عرفانی و عبادی بین دو مفهوم «مقبول» و «صحیح» تفاوت بسیاری وجود دارد و هر کدام از این مفاهیم دارای مراتبی است .

نماز مقبول
«نماز مقبول» آن است که با خضوع و خشوع به‌جا آورده شود و آداب ظاهری و باطنی در آن مراعات شود. این نماز موجب تزکیة نفس و پاکی روح و روان می‌شود و تأثیر تربیتی و اخلاقی فراوانی دارد.

‏1. وصيت امام به زيد شحام:
زيد شحام مى‏ گويد: ابوعبدالله (ع) به من فرمود: به همه کسانى که به نظر تو، مطيع ما هستند و از ما حرف مى‏ شنوند، سلام برسان.
من همه شما را به تقواى الهى و ورع دينى فرا مى‏ خوانم، و اينکه براى خدا کوشش کنيد، راستگو باشيد، اداى امانت کنيد و سجده ‏هاى طولانى داشته باشيد و براى همسايگان خوبى باشيد که محمد(ص) ، با اين تعاليم و آموزشها آمده است.

امانت و وديعه اشخاصى را که شما را امين شناخته ‏اند و چيزى را به شما سپرده‏ اند، چه نيکوکار باشند يا بدکار، به ايشان سالم پس دهيد؛ زيرا رسول الله صوات الله عليه دستور دادند که حتى نخ و سوزن هم تحويل شود.
و به خويشاوندان و اقوام خود صله و احسان کنيد و بر جنازه آنان و در تشييع شان شرکت نمائيد و بيمارانشان را عيادت کنيد و حقوق ايشان را ادا نمائيد؛ چون اگر يکى از شما (چنين رفتار کند و) در دين خويش ورع داشته باشد، راست بگويد، اداى امانت کند و با مردم خوش اخلاق و خوشرفتار باشد، گفته مى ‏شود: اين جعفرى است و من خوشحال مي شوم و از اين وضع دلشاد مى‏ گردم و گفته مى ‏شود: اينگونه است ادب و تربيت جعفر، اما اگر جز اين باشيد، گرفتارى و ننگ و عار شما بر من است و گفته مى ‏شود: اينگونه است تعليم و تربيت جعفر؟

به خدا سوگند، حديث کرد مرا پدرم که مردى در ميان قبيله‏ اى از شيعيان على (ع) شمرده مى‏شود که وارسته ‏ترين، امانت‏دارترين، راستگوترين، و درزمينه قضاوت، عادلترين آنان باشد و وقتى از افراد قبيله راجع به او سؤال شود که او چگونه مردى است، پاسخ دهند: چه کسى همانند اوست؟ راستى که او امين‏ترين و صادق‏ترين ماست.

يک عمر به خدا دروغ گفتم و خدا هيچ گاه به خاطر دروغ هايم مرا تنبيه نکرد.

مي توانست، اما رسوايم نساخت و مرا مورد قضاوت قرار نداد.

هر آن چه گفتم باور کرد و هر بهانه اي آوردم پذيرفت.

هر چه خواستم عطا کرد و هرگاه خواندمش حاضر شد.

اما من هرگز حرف خدا را باور نکردم! وعده هايش را شنيدم اما نپذيرفتم.

چشم هايم را بستم تا خدا را نبينم و گوش هايم را نيز، تا صداي خدا را نشنوم.

من از خدا گريختم بي خبر از آن که خدا با من و در من بود.

مي خواستم کاخ آرزوهايم را آن طور که دلم مي خواهد بسازم

نه آن گونه که خدا مي خواهد. به همين دليل اغلب ساخته هايم ويران شد

و زير خروارها آوار بلا و مصيبت ماندم. من زير ويرانه هاي زندگي دست و پا زدم و از همه کس کمک خواستم. اما هيچ کس فريادم را نشنيد و هيچ کس ياريم نکرد. دانستم که نابودي ام حتمي است.

با شرمندگي فرياد زدم خدايا اگر مرا نجات دهي، اگر ويرانه هاي زندگي ام را آباد کني با تو پيمان مي بندم هر چه بگويي همان را انجام دهم. خدايا! نجاتم بده که تمام استخوان هايم زير آوار بلا شکست. در آن زمان خدا تنها کسي بود که حرف هايم را باور کرد ومرا پذيرفت. نمي دانم چگونه اما در کمترين مدت خدا نجاتم داد. از زير آوار زندگي بيرون آمدم و دوباره احساس آرامش کردم. گفتم: خداي عزيز بگو چه کنم تا محبت تو را جبران نمايم.

شكي نيست كه بي اعتنايي به نماز گناهي است بزرگ. بنابراين شناسايي مصاديق اين تحقير ناپسند، مقدمه‌ پرهيز از اين عصيان نابخشودني است. عناوين زير از مصاديق سبك شمردن نماز است.

الف) تأخير نماز: امام صادق ـ عليه السلام ـ در تفسير آيه‌ي شريفه‌ي قرآن، كه در ارتباط با مذمت بي اعتنايي به نماز نازل گرديده است  مي‏فرمايد:

»تاخير الصّلاة عن اوّل وقتها لغير عذرٍ» 
مراد از بي اعتنايي به نماز، «تأخير آن از اول وقت بدون عذر است.»

البته روشن است كه مراد از عذر، ضرورتي است كه بصورت اورژانسي پيش آيد و قابل تأخير نباشد و الاّ بايد به كار گفت نماز دارم نه به نماز بگوييم كار دارم.

ب) عدم رعايت آداب آن در خلوت: پيامبر اكرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ در روايتي چنين مي‏فرمايد:

»من احسن صَلَوتَهُ حين يَراهُ النّاسُ و أَساءَها حينَ يَخلُوا فتلك استهانةٌ»
يعني: «آن كس كه در مقابل مردم با دقت نماز بخواند و در خلوت بدون دقت نماز گزارد به نماز بي اعتنايي كرده است.«

مروري بر نمازهاي خلوت و جلوت ما، روشن مي‏نمايد كه آيا احترام و توجه ما به نماز بيشتر بوده است يا به ناظران صحنه‌ي نماز.

به گزارش سرویس دینی جام نیوز، مرحوم اشتهاردی در کتاب داستانهای اصول کافی نوشتند: وليد بن صبيح مى گويد: بين راه مكه و مدينه ، همراه امام صادق(ع) بودم، سائلى آمد و درخواست كمك كرد، امام صادق(ع) دستور داد به او چيزى دادند، چيزى نگذشت سائل ديگرى آمد و درخواست كمك كرد، باز آن حضرت ، دستور داد چيزى به او دادند، بعد از ساعتى، باز سائلى آمد و تقاضاى كمك كرد، آن حضرت، دستور داد به او نيز چيزى دادند.

تا اينكه سائل چهارم آمد و تقاضاى كمك كرد، امام صادق(ع) درباره او دستور كمك نداد، فقط دعا كرد و فرمود:«خدا سيرت كند.»

سپس امام صادق (ع ) به ما رو كرد و فرمود:«آگاه باشيد كه در نزدم چيزى وجود دارد كه به او (سائل چهارم) كمك كنم، ولى مى ترسم مانند يكى از سه شخص شويم كه دعاى آنها به استجابت نمى رسد، آن سه شخص ‍ عبارتند از:

1- شخصى كه خداوند مالى به او بدهد، و او آن را در مورد ناشايسته اش ‍ مصرف كند، سپس بگويد:«خدايا به من بده»، دعايش مستجاب نگردد.

2- مردى كه درباره همسرش دعا كند كه :«خدايا مرا از او راحت كن»، با اينكه خداوند اختيار (طلاق) او را بدست آن مرد داده است، چنين فردى نيز دعايش مستجاب نمى شود.

3- مردى كه در مورد همسايه اش نفرين مى كند (و مى گويد: «خدايا اين همسايه ام را نابود كن ») با اينكه راه خلاصى براى او وجود دارد، و آن اينكه خانه خود را بفروشد و بجاى ديگر برود، چنين كسى نيز دعايش به استجابت نمى رسد.

(و من سائل چهارم كمك نكردم ، تا مبادا مثل اولى (مصرف كننده مال در غير مورد شايسته اش ) شوم و دعايم به استجابت نرسد).(اصول کافی باب من لا تستجاب دعوته ، حديث 1، ص 510، ج 2)

شرک و ريا 

2-ياس از رحمت الهي 


3-قنوط و بدگماني از خدا 


4-نترسيدن از قهر نهايي خداوند 

5-آدم کشي 


6-عقوق والدين 


7-قطع رحم 

8-خوردن مال يتيم 

9-ربا خواري 


10-زنا 


11-لواط 

12-قذف 


13-شرابخواري 


14-قمار 

15-سرگرمي به آلات موسيقي 


16-آوازه خواني 


17-دروغ 

18-سوگند دروغ 

19-گواهي دروغ 

20-گواهي ندادن